Met hart en handen

Geloven heeft te maken met God en met de medemens. Dat maken we concreet door in beweging komen, samen te vieren en ons in te zetten voor elkaar. We zijn bidders en we zijn doeners. Als trouwe of incidentele kerkgangers, als vrijwilligers met hun grote en kleine taken, als betrokkenen bij wat er leeft en speelt, geloven we met hart en handen.

Ons geloof wordt de laatste jaren behoorlijk op de proef gesteld. De kerk maakt ontwikkelingen door waarin vanzelfsprekendheden wegvallen en daarmee ook een stuk houvast. Het is nauwelijks te bevatten. Er is genoeg aanleiding om te lijden en gebukt te gaan onder alle teruggang, alles wat voorbij is en ooit was, alle zorgen die altijd wel zullen blijven.

De verleiding bestaat om in het eigen veilige kringetje weg te kruipen. Maar dat is geen oplossing. Even misschien, om op adem te komen, om hart en handen weer op één lijn te brengen. En dan weer verder te kunnen. De één heeft daar meer moeite mee en meer tijd voor nodig dan de ander. En dat mag.

Geloven met hart en handen is als de golven van de zee: je kunt erin kopje onder gaan en weer verfrist bovenkomen. Je kunt er tegenin zwemmen en je laten meevoeren.

Wij willen de toekomst met enthousiasme en een positieve instelling tegemoet treden. Er zijn redenen genoeg om vooruit te kijken en verder te gaan, met kracht aan te pakken en de blijde boodschap van Jezus Christus ook echt met een hartelijke en vriendelijke lach uit te stralen. Dan doen we recht aan wat in zoveel jaren en eeuwen is opgebouwd en bouwen we verder met de hoop dat ons geloof weer opbloeit.

Een parochie bestaat waar mensen samen bouwen aan gemeenschap. Wij rekenen en vertrouwen op uw blijvende betrokkenheid. Want het is uw hart dat klopt in de parochie, het zijn uw handen die de parochie opbouwen.