Venster

Nieuwjaar, hoogfeest van de Moeder Gods, 1 januari 2022
Numeri 6, 22-27, Galaten 4, 4-7 en Lucas 2, 16-21

In de Sint Jozefkerk vallen in de kerstgroep twee grote gebrandschilderde ramen op. Ze vertellen over Jozef, Maria en Jezus. Ze vormen een venster naar het verdere leven van dat kindje in de voerbak van een stal.

We zien hoe Jezus als kind Jozef meehelpt in zijn timmermanswerkplaats. Hij zaagt en Jozef schaaft, terwijl Maria aan de werkbank zit te spinnen. De afbeelding op het andere raam speelt zich iets later af, als Jezus twaalf is. Op de terugreis van Jeruzalem zijn Jozef en Maria hun kind opeens kwijt. Na drie dagen vinden ze hem terug in de tempel. “Wat heb je ons aangedaan,” zegt zijn moeder tegen hem. Maar Jezus antwoordt: “Jullie wisten toch dat ik het huis van mijn Vader moest zijn?” Maria bewaarde alles wat er gebeurd was in haar hart.

Dat doet zij ook als de herders haar pasgeboren kind hebben bezocht. Ze zal vast gedacht hebben: Wat moet er van dit kind worden? Toen vlak na de geboorte, in de tempel twaalf jaar later en Jezus’ hele leven lang. Elke moeder stelt zich die vraag in een wereld vol onzekerheid en zorgen, maar toch ook vol licht in het donker.

In de Sint Willibrorduskerk staat onder het Tapijt van Deurne de uitgebreide kerstgroep die Jac van Dijk maakte voor de voormalige heilige Geestkerk. Herders en koningen lopen met de stroom mee of er tegenin. Ik heb er enkele oude foto’s achter gezet, die we bij de tentoonstelling hebben gebruikt, waardoor het net lijkt alsof de herders met hun schapen op de Markt vertoeven, enkele van hen met de harmonie meespelen, de koningen vertoeven bij de Watermolen vlakbij Groot en Klein Kasteel, en hun gevolg uitrust bij de schamele hutjes van Peelwerkers.

Het Tapijt erboven is een terugblik op de rijke en boeiende geschiedenis van Deurne, meer dan 1300 jaar, met ups en downs. Mij intrigeren de losse draden bij het laatste tafereel. Het heeft een open einde. Ooit kan iemand het garen, dat in overvloed en in alle kleuren aanwezig is, weer ter hand nemen en verder borduren. Wij allemaal borduren verder op wat we meemaakten de afgelopen tijd, kijken met heimwee terug, schrijven nieuwe geschiedenis, gaan nieuwe uitdagingen en verbindingen aan, zetten aarzelend of zelfverzekerd nieuwe stappen, bewaren met Maria wat we beleven in ons hart en vertellen het misschien ooit verder aan wie na ons komen, of voegen het – wie weet – toe aan het Tapijt van Deurne.

Zo opent elke nieuwe dag een venster naar morgen. Elke dag geeft de gelegenheid nieuwe draden toe te voegen aan ons levenstapijt. Ik vind dat een troostrijke en bemoedigende gedachte, nu het oude jaar is afgelopen, een nieuw jaar begonnen.

PJ