Afscheid Genootschap Herzelen

Op zondag 7 januari 2018 zong Genootschap Herzelen voor de laatste keer. Velen waren hiervoor speciaal naar de St. Willibrorduskerk Vlierden gekomen. De broeders van Herzelen waren geraakt door de warme sfeer. Broeder Luuk Jonkers hield een afscheidsspeech:

“Allereerst mijn complimenten voor het Parochiebestuur hier in Vlierden, Wilma Koolen, Michel Buitenweg en koster Pedro Fransen, om toch op een gewone doordeweekse zondag zo’n stampvolle kerk te trekken (!). Met onze grote dank voor jullie gastvrijheid en medewerking.

Ja, en daar staan we dan. Voor de laatste keer in onze pij. Heftig, emotioneel, maar…. ook een weloverwogen besluit. We hebben altijd geroepen: we gaan door tot er niemand meer over is. Dat gaan we niet waarmaken. We zingen nog goed, zelfs 4-stemmig met zijn vijven. Maar, we worden een jaartje ouder en we willen het feest op een hoogtepunt afbreken. En dat was de afgelopen kerstperiode, een periode die al die jaren voor ons van onschatbare waarde is en was, en zeker ook voor degenen die ervan konden genieten. Met als afsluiting vanmorgen in Vlierden, waar we vaker te gast en van harte welkom waren. De goede contacten met Pastoor van Wetten, die ons een prachtig liederenboek over de streek schonk. Met liedjes, je wilt het niet weten dat ze van een pastoor kwamen: De Haverkist, Hannes, de mooie meisjes uit Amsterdam. We hebben ze vanmorgen niet gezongen, niet zo gepast in de kerk. Maar,….. we hebben nog cd’s te koop waar ze opstaan!

We hebben veel lieve reacties gehad. Ook teleurgestelde: waarom stoppen jullie toch, ge zingt nog zo skon…We kregen van Pastoor Paul Janssen een hartverwarmende mail, ik citeer: “Jammer dat Herzelen stopt. Onvermijdelijk ook gezien de kwetsbaarheid van het gezelschap en de keuze destijds om geen nieuwe leden aan te nemen. Nu nog een geschikte wilg uitzoeken om de pij aan te hangen! Bedankt voor de mooie zang, het bijzondere repertoire en….. de eigenwijze uitstraling van het Genootschap”.

Ik zal niet het hele verhaal van Herzelen nog eens uit de doeken doen. Het is bij de meesten in deze streek genoeg bekend. Bovendien verwijs ik u naar het artikel in het Weekblad voor Deurne van afgelopen week. Wat min of meer als een toeval, als een grap begon, is uitgegroeid tot een vriendschap van bijna 25 jaren.

En het liep af en toe uit de hand, uitnodigingen stroomden binnen, van velerlei aard. In de buurt, maar ook ver de provincie in en zelfs daarbuiten. Maar ja, toen waren we ook nog een stuk jonger! En wat hebben we een plezier gehad, samen. Maar wat hebben we ook veel verdriet met elkaar gedeeld: de uitval van broeder Peer, die we toch altijd zoveel mogelijk bij hoogtepunten zijn blijven betrekken; het plotselinge overlijden van broeder Martien, een gangmaker en regelaar; en toen ook onze jongste broeder Nico, de spil van het geheel. Nico was de aanstuurder, de opjutter. Altijd bemiddelend, zoekend naar oplossingen voor ieder van ons. Want het ging er soms hard aan toe met die acht eigenzinnige kerels. Maar we zijn er altijd weer uitgekomen.

En we gingen door met ons vijven, eerst schoorvoetend, maar het kwam weer tot een geheel. Als jongste van de groep mocht ik de spreekstalmeesterfunctie van broeder Nico overnemen. Probeerde dat eerst in zijn stijl te doen, maar dat lukte niet, hij was met zijn verhalen niet te vervangen. Ben het toen op mijn eigen manier gaan doen, als Groninger tussen de Brabanders.

Met kerst zongen we altijd Stille Nacht, broeder Nico met zijn mooie hoge stem. Na zijn heengaan durfden we dat niet meer aan, het had te veel lading. Toch hebben we het de woensdag voor de afgelopen kerst in de hal van de Kruisstraat met tranen in onze ogen wel weer gezongen. Als eerbetoon aan broeder Nico en broeder Martien.

Wat zijn we in veel ziekenhuizen wezen zingen, ter bemoediging en kracht. Broeder Martien in Helmond, broeder Peer in Blixembosch, bij de moeder van Margriet in Tilburg, bij broeder Pieter in Helmond, bij Josien in Helmond, en bij mij, broeder Luuk, in Maastricht. Waar ik zo ziek was dat ik bij het onverwachte horen zingen van mijn medebroeders echt dacht dat ik in de hemel was gekomen. En ook nog het ziekenhuis in Drachten, waar we een mis uit dankbaarheid zongen.

En wat hadden we warme contacten met zusters uit diverse kloosters: Zusters van Liefde in Tilburg, zusters in de Choorstraat in Den Bosch, zusters in Nuland, de onvergetelijke ontmoetingen met de Roze Zusters in Steyl, die zich uit de naad hebben gebeden voor ons. En onlangs nog de zusters in Boxmeer, waar één van hen spontaan broeder Pieter ten huwelijk vroeg. Ze was nog maar 91, maar, alles werkte nog! En de goede contacten met de Canadese paters in Quebec, getuige onze Maria-broche. En dan onze jaarlijkse bedevaarten op de laatste zaterdag van augustus. Aanvankelijk in pij op een tandem, later met een busje. En dan eerst ’s morgens een borrel drinken op het kerkhof bij broeder. Martien en broeder Nico.

Ik kan nog uren doorgaan, boeken kunnen er over worden geschreven. Maar ik eindig. Met een groot woord van dank aan mijn medebroeders:

• Broeder Peer, voor zijn welbespraaktheid en zijn inventieve ideeën;
• Broeder Sjef, voor zijn bedachtzaamheid en eerst goed nadenken;
• Broeder Jan vd Berkmortel, voor zijn solo’s, zijn diepe basstem;
• Broeder Jan Dirks, de kat uit de boom kijker en altijd in voor een reparatieklus;
• Broeder Pieter, onze regelbroeder, contactenlegger, bewaker van de financiën;
• Broeder Martien, de aanstoker, de doorzetter;
• Broeder Nico, ons “vaderlijk” figuur, altijd boven alle partijen staand;
• Ikzelf, Broeder Luuk. Ik klop mij niet op de borst, maar met pijn in mijn hart laat ik Herzelen gaan. En wat mijn gezondheid betreft, even een misverstand wegwerken: IK BEN ZO GEZOND ALS EEN VIS, alleen wat grieperig de laatste weken. Ik hoop nog heel lang binnen de gemeenschap te kunnen functioneren!

En dan onze zusters!

• Respect voor Emmy, de grote zorg voor haar Peter: chapeau!
• Martha, die de draad moedig weer oppikte, maar zeker ook nu het grote gemis van haar Martien zal voelen;
• Rita, die plotseling alleen verder moest, zonder haar rots in de branding. Dapper, gelukkig met haar kinderen en kleinkinderen en haar nuttig werk doend in de Nieuwenhof;
• Stien, die het de laatste maanden ook niet gemakkelijk had, maar gelukkig weer op retour is;
• Gerda, die vaak met ons op stap was en zorgzaam stuurde;
• Josien, onze gastvrouw tijdens de maandelijkse repetities. Eindelijk niet meer van te voren de heleboel opruimen, maar we hebben het goed bij je gehad;
• Betsy, meer dan 20 pannen erwtensoep heb je voor ons bereid in de kersttijd, we zullen het missen;
• Margriet, die altijd op haar hartelijke wijze voor ons klaarstond. De Stille Zaterdagen, met gastvrijheid, hapjes, drankjes en het verzorgen van de vele foto’s. En die mij ongelooflijk heeft gesteund en begeleid tijdens mijn heftige ziekte. Ik ben haar daar eeuwig dankbaar voor, het is mijn redding geweest.

Daar staan we dan. Voor de laatste keer. Met weemoed, maar zeker ook met heel veel goede herinneringen. Wij waren een bijzondere club, met aandacht en passie voor elkaar. Maak je niet veel meer mee in deze veranderende tijden. Wij werden, waren en blijven vrienden voor het leven. We verliezen elkaar niet uit het oog. Maar, …………. het zal wennen zijn.
Dank u.”