Alles komt goed?

Pinksteren, 5 juni 2022
Handelingen 2, 1-11 en Johannes 20, 19-23

Pinksteren is de afronding van het Paasfeest. Met Pasen vieren we dat Jezus uit de dood is opgestaan. Veertig dagen lang verschijnt Hij aan zijn vrienden. Daarna – we vieren het op Hemelvaartsdag – wordt hij ten hemel opgenomen, keert hij terug naar de Vader. Maar Hij belooft zijn vrienden dat Hij hen niet alleen zal laten. Hij zal een helper, een trooster zenden: de heilige Geest. En dat gebeurt op de vijftigste dag van Pasen: Pinksteren. Pinksteren is de voltooiing van het Paasfeest, maar het is ook een nieuw begin.

Hoe die komst van de heilige Geest precies gaat, is niet helemaal duidelijk. Eigenlijk is het met geen pen te beschrijven, net zoals de opstanding van Jezus uit de doden. Ten aanzien van de verrijzenis constateren de evangelisten vooral dat Jezus’ graf leeg is. En vandaag vertelt Lucas in zijn Handelingen van de Apostelen over ‘een gedruis uit de hemel alsof er een hevige wind opstak en het hele huis was er vol van’ en over ‘iets dat op vuur geleek en dat zich, in tongen verdeeld, op ieder van hen neerzette’. Lucas probeert het te beschrijven, maar woorden schieten tekort.

Duidelijk is in ieder geval dat Jezus’ vrienden vol vuur raken. Na een periode van rouw, ontheemd zijn, opgesloten in huis en in zichzelf, verzamelen zij nieuwe moed om er enthousiast en vol spirit op uit te trekken en het goede nieuws van Jezus, de Blijde Boodschap verder te vertellen en voor te leven.

Bij het schrijven van deze overweging moet ik bekennen, dat ik niet echt in een Pinksterstemming ben. Ik ben gevoelsmatig nog even blijven steken bij Hemelvaart. Dat heeft ongetwijfeld te maken met mijn naderende afscheid. Dit komt nu heel dichtbij: nog een maand. Iedereen die ik spreek heeft het erover. En voor bijna alles wat ik in deze tijd doe is het de laatste keer: afgelopen woensdag ging ik de laatste keer voor in Den Draai, afgelopen donderdag voor het laatst in het Wilhelminahuis. De vormsel- en eerste-communievieringen waren mijn laatste hier. Ik krijg heel lieve reacties en mooie afscheidswoorden en -gebaren. Dat doet me goed, maar ze zijn wel confronterend. En ondertussen krijgen de officiële afscheidsmomenten op 2 en 3 juli steeds meer vorm. Mooi om mee bezig te zijn, maar wel intens.

Misschien dat ik daarom de tv-uitzending van de Hemelvaarteditie van The Passion zo kon waarderen. Je hoort hele verschillende reacties over The Passion: dat het te plat zou zijn en dat het vooral een podium voor BN-ers is. Maar ik vind het een goede manier om laagdrempelig dat oeroude verhaal wat af te stoffen en de actualiteit ervan te laten ervaren.

We volgen Maria Magdalena die als eerste ontdekt dat het graf van Jezus leeg is en die de eerste is aan wie Jezus verscheen. Zij is er vol van, maar vindt geen klankbord. Ze wordt eerder voor gek verklaard. ‘Beuzelpraat’ noemt Lucas het. We dwalen met Petrus door de Achterhoek, hunters op zijn hielen. Hij worstelt met een schuldgevoel omdat hij zijn beste vriend in de steek heeft gelaten. En ook Jezus verschijnt ten tonele. We zien hoe Tomas zijn wonden mag voelen. Maar het mooiste – en dat ontroerde mij zelfs – was hoe al die vrienden weer samenkomen en Jezus erbij. En hoe Petrus en Hij ongemakkelijk naast elkaar zitten – je voelt de spanning – en Jezus tot driemaal toe aan Petrus vraagt of hij van Hem houdt. En driemaal antwoordt Petrus met ‘ja’. Dan is de lucht geklaard en kunnen ze verder. We zien hoe Jezus wegloopt, verschijnt en weer verdwijnt. Daarna is alles anders, kunnen de vrienden weer verder en zingen zij: “Alles komt goed”.

Een happy end, maar ik voel dat nog niet zo. Niet vanwege mijn verhuizing naar Den Bosch en Rosmalen. Dat zal we goedkomen. Maar voor heel wat mensen klinken die woorden hol en leeg. Als je kind vermist is en vermoord wordt teruggevonden; als je huis, je stad, je land platgebombardeerd wordt, alles verwoest, je moet vluchten, ver weg in een vreemde omgeving, afhankelijk van de hardheid of hartelijkheid van andere mensen.

Dan mag je vloeken en huilen en wanhopig zijn. Maar ook dan is het zo belangrijk dat je door je tranen en woede heen toch die lichtpuntjes blijft zien die er ook zijn. Mensen die – al komt het misschien niet goed – dat toch blijven zeggen: “Alles komt goed”, mensen die helpen, voor je opkomen, gewoon er even zijn.

In de Witte Donderdagaflevering van The Passion zong Jezus in de Hof van Olijven: “Geef mij het vuur van hoop om verder te leven.” Dat doet mij denken aan de Pinkstersequentie:

“Kom o trooster, heilige Geest,
Zachtheid die de ziel geneest,
Kom verkwikking zoet en mild.

Kom o vrede in de strijd,
Lafenis voor ’t hart dat lijdt,
Rust die alle onrust stilt.”

PJ

Kijk hier de uitzending van The Passion Hemelvaart terug

(Foto: The Passion Hemelvaart, KRO-NCRV, fotograaf: Sander Mullkens)