“Love”

Jaar C, 2e zondag van de Veertigdagentijd, 12 maart 2022
Genesis 15, 5-12.17-18 en Lucas 9, 28b-36

Het staat er met een klein zinnetje: “Toen trok Abram weg, zoals de Heer hem had opgedragen.” Maar dat is nogal wat! Alles achterlaten, loslaten wat je zo vertrouwd is, openstaan voor iets dat helemaal niet zeker is. God fluistert Abraham in om op weg te gaan en hij gaat. Hoe dat beloofde land eruit zal zien, wanneer hij er zal aankomen, wat hij kan verwachten, hij weet het niet. Maar hij gaat.

Blijven waar je bent, vasthouden aan wat vertrouwd is, dat voelt veiliger, meer zeker. Een paar weken op vakantie naar verre oorden, dat is nog te doen, maar voorgoed wegtrekken, kan maar een enkeling opbrengen.

Ik moet denken aan al die duizenden, miljoenen mensen die op de vlucht zijn voor het geweld in Oekraïne, die huis en haard achterlaten, bang en moedeloos, vertwijfeld, geschokt.

Hoe gaan wij daarmee om? De beelden in de media zijn niet om aan te zien. Omdat het niet over een algemeen probleem gaat, maar om concrete mensen. Het Oekraïense meisje dat een knuffel van een eenhoorn uit een berg speelgoed opdook en daarmee dolgelukkig was is hartverscheurend, net als het meisje dat in de schuilkelder het lied “Let it go” zong. Ik denk aan de kinderen van het jongenskoor Dzvinochok uit Kiev, die in 2013 hier in Deurne in de St. Willibrorduskerk een concert gaven. Zij waren toen zo tussen de 9 en 15 jaar. Nu zijn ze 18 tot 24 jaar, militairen wellicht die aan het front staan, of opgeroepen tot dienstplicht samen met hun broers en vaders. Een groter contrast is er niet: de zuivere sopraanstemmen tegenover het valse gedonder van tanks en geweren.

Wie de Tweede Wereldoorlog heeft meegemaakt weet hoe dat is. Ik hoor wel dat bij veel mensen de herinneringen van toen weer boven komen, dat ze die opnieuw beleven. Ik probeer me voor te stellen dat ik zelf in zo’n situatie zou zijn. Hoe zou ik dan reageren? Wat zou ik doen? Ik heb geen idee.

Kun je dan nog vertrouwen op God, zoals Abram? De actiebereidheid is groot, er zijn veel spullen en geld ingezameld om de mensen in Oekraïne te helpen. Op de landelijke actiedag ging de teller over de 100 miljoen. Een van de columnisten in het ED schreef dat haar zoontje een rekensommetje had gemaakt: 106 miljoen voor 44 miljoen mensen. Dat is € 2,40 per persoon… (Linda Akkermans, ED 8 maart 2022). Een druppel op een gloeiende plaat? Maar dat is niet helemaal eerlijk en ook niet het belangrijkste. Solidariteit is meer waard dan geld.

Al kijken we ook graag weg, om niet te weten, even te vergeten. Misschien hebben we wel iets van Petrus die het zware gesprek tussen Jezus, Mozes en Elia, over Jezus’ sterven niet wil zien en alleen het heerlijke moment van het lichtende visioen wil vasthouden. Kon het maar altijd zo blijven. Niet de vraag ‘hoe verder?’ maar stil blijven staan.

De Oekraïense kunstenaar Alexander Milov maakte in 2015 van draadstaal een imposant beeld met de titel ‘Love’, van twee mensen die met de rug naar elkaar zitten, de handen onder hun hoofd. Ze lijken elkaar even niet te kunnen bereiken, droevig, eenzaam of boos. Maar als het donker wordt, lichten in die figuren twee kinderen op die elkaar de hand reiken en doen wat voor de volwassen figuren niet mogelijk lijkt. Een krachtig weergave van verandering van gedaante, zoals bij Jezus of bij Abram.

Misschien kunnen wij zo een stukje mee optrekken met de vluchtelingen uit Oekraïne, met andere mensen die het moeilijk hebben; luisteren naar het liedje van een kind in een schuilkelder. Want onderlinge solidariteit houdt de hoop levend, dat het hoe dan ook ooit allemaal goed komt. Die hoop lijkt misschien een lichtpuntje ver weg, en maar zachtjes smeulend, maar zonder hoop is er geen leven. Als christenen proberen we telkens weer te geloven dat het na Goede Vrijdag Pasen wordt.

Tenten bouwen zoals Petrus, woningen, goederen en geld beschikbaar stellen mag natuurlijk ook, en is hard nodig, maar niet zoals Petrus boven op die berg. Eerst met twee voeten op de grond en dan samen de schouders eronder.

PJ

Hieronder de overweging die Gerard Jansink schreef voor de gezamenlijke viering van de Kapelgroep Willibrordhaeghe en de parochie op zondag 13 maart 2022 in de St. Willibrorduskerk Deurne.

[gview file=”https://www.heiligewillibrorddeurne.nl/wp-content/uploads/2022/03/220313-veeC02-WD-overweging-GJ.pdf”]