Opruimen

19 juni 2022

“Ben je al aan het inpakken?” vragen mensen regelmatig. Nee, dat nog niet. Ik ben wel aan het opruimen. Ik heb me voorgenomen om zoveel boeken weg te doen, tot alles wat ik overhoud weer in de kasten past. Dat is niet zo gemakkelijk, want elk boek geeft herkenning en herinneringen, heeft emotionele waarde. Al opruimend besef ik des te meer hoeveel emotionele waarde alles heeft wat wij met elkaar aan lief en leed hebben gedeeld. Dat stop je niet zomaar weg, gaat niet in een verhuisdoos. Maar herinneringen nemen niet zoveel plek in. Ze hoeven niet in boekenkasten. Ze reizen mee en blijven achter. Dat is het mooie van herinneringen.

Ik heb zin in de nieuwe uitdaging die mij gegund wordt in Den Bosch en Rosmalen, al weet ik dat het een hele klus zal zijn. Een ‘uitdaging’ noemen ze dit. Maar dat is het niet alleen voor mij, het is een avontuur voor iedereen die betrokken is bij de geloofsgemeenschappen.

Tegelijk voel ik weemoed. Ik heb een hele goede tijd gehad in Deurne. Het was niet altijd gemakkelijk. Twee keer een fusie van parochies vroeg veel aandacht en energie. De sluiting van kerken liet niemand onberoerd. Vooral toen voelde ik de lastige spagaat waarin je als pastoor terecht kunt komen. Als bestuurder moet je soms andere keuzes maken dan je als pastor, die naast mensen wil staan, zou wensen.

Ik heb genoten van de voorbereidingen op eerste communie en vormsel, de kinderen en jongeren die heerlijk onbevangen in het leven staan en kritische vragen kunnen stellen.

Ik waardeer de vele goede contacten, de mooie, zo verschillende momenten waarom we elkaar ontmoetten. Maar echt pastor voelde ik mij vooral als ik bij ziekte of overlijden een eindje met mensen mocht meegaan. Het sacrament van de ziekenzalving is zo ongelooflijk bijzonder. Daar voel je Gods nabijheid. En dat ontroert mij telkens weer. Rond het voorbereiden van een uitvaartviering kun je als pastor veel voor mensen betekenen. Daar ligt mijn hart.

Tegelijk zie ik dat steeds minder mensen een beroep doen op de parochie. De kerk ligt, met alles wat er wereldwijd gebeurt, niet goed ‘in de markt’. Toch denk ik dat wat wij de Blijde Boodschap van Jezus noemen ook nu nog mensen, jong en oud, iets waardevols te bieden heeft aan bemoediging, troost, bevestiging, een spiegel soms. Ik hoop dat we ooit weer zo uitnodigend kunnen zijn, dat we elkaar weer vinden.

Ik ben ervan overtuigd dat er voor iedereen ruimte kan zijn. “Gij die mij ruimte geeft”, was het motto van plebaan Van de Camp, bij wie ik mijn eerste stappen in het pastoraat mocht zetten. Het is ook mij op het lijf geschreven. Wij mogen elkaar ruimte geven om te leven, met respect voor ieders eigenheid, omdat God ons ruimte geeft om iets van ons leven te maken. Ik heb dit hier in Deurne geprobeerd en nodig u uit om die ruimte verder te delen en te openen.

Dankbaar zeg ik: Het ga u goed!

 

pastoor Paul Janssen